Historia podawania preparatów w celu korekty wyglądu sięga roku 1893, były to produkty parafinowe, powodujące jednak wiele powikłań (parafinoma). W latach sześćdziesiątych XX wieku rozpowszechniono stosowanie silikonu, który także okazał się niebezpieczny, szczególnie po podaniu dużych ilości substancji (rozwój twardziny). W roku 1981 rozpoczęto podawanie kolagenu typu bydlęcego, który niestety wykazywał immunogenność(czyli zdolność do wywołania przeciwko sobie odpowiedzi odpornościowej). Od 2003 roku stosowano kolagen pochodzenia ludzkiego, lecz on także u wielu pacjentów tworzył przeciwciała przeciw tym białkom. W roku 2004 zaczęto stosować, najbezpieczniejszy, do dzisiaj szeroko wykorzystywany kwas hialuronowy (HA). W 2000 roku włoscy naukowcy zapoczątkowali poszukiwania nowego produktu, który powinien spełniać w większym stopniu od HA wymagania w zakresie:

• stopnia oczyszczenia z pozostałości resztek proteinowych bakterii
• sposobu oraz stopnia usieciowania
• właściwości fizykochemicznych (wiskoelastyczność, stabilność)
• całkowitej biodegradowalności
• efektu estetycznego w określonym czasie.

Wypełniacz, którym zajęto się w  najnowszych pracach badawczych to  karboksymetylocelulozą.  Substancja była wykorzystana ponad 50 lat temu w medycynie lecz nie jako wypełniacz a jako substancja farmaceutyczna pomocnicza w produkcji preparatów do iniekcji,sztucznych łez używanych w zapaleniu spojówek i rogówki oraz leczenia przewlekłych ran. Czytaj dalej Nowinki medycyny etetycznej
karboksymetyloceluloza →